කර්නල් රත්නප්‍රිය බන්දු මහතාව, දෙමළ ජනතාව විසින් කරේ තබාගෙන උපහාර දැක්වූ ආකාරය ගැන ප්‍රවෘත්තිය මේ වනවිට බොහෝ දෙනා අතර ජනප්‍රිය මාතෘතාවකි.
මේ ගැන මගේ මතය නම් මෙය සිංහලයන්ට සතුටු වියයුතු කරුණක් නොවන බවයි.
මම සිංහල ජාතිවාදියෙක් වෙමි. මම ප්‍රශ්ණයක් දෙස බලන්නේ මධ්‍යස්ථ පුද්ගලයක් ලෙස නොව සිංහලයෙකු ලෙසයි.
දවසක මට පිටසක්වල ජීවියෙකු සමඟ සටන් කරන්න සිදුවුනොත් එදාට මනුශ්‍යයෙක් ලෙස කටයුතු කරමි. එතෙක් සිංහලයෙක් ලෙස හැසිරෙමි.
කර්නල් රත්නප්‍රිය මහතාගේ සිදුවිම දෙස වුවත් මා බලන්නේ සිංහලයෙක් ලෙසයි.
මා නිරීක්ෂනය කර ඇති කරුණක් නම් සමාජයේ පහල මට්ටම් නියෝජනය දෙමළු තුල ඇති අධික නිහතමානී කමයි.
සේවා ස්ථානයක සිටින දෙමළ සුළු සේවකයෙක් එහි ප්‍රධානීන්ට කොතරම් කොන්ද නමන්නේදැයි සොයා බලන්න.
සිංහලයන්ද ගුරුවරුන්ට, භික්ෂූන් වහන්සේලාට වඳින නමුත් එය හමුදාවේ හෝ පොලිසියේ සිටින පහල නිලධාරීන් ඉහල නිලධාරීන්ට ආචාර කිරීම වැනි දෙයකි.
ඒ අනුව රත්නප්‍රිය මහතාව දෙමළු රංචුවන් විසින් වැඳුම් පිදුම් වලට ලක්වීම එතරම්ම සුවිශේෂ සිදුවීමක් නොවෙයි.
ඌව පලාත් අධ්‍යාපන ඇමති වරයාට දෙමළ විදුහල්පතිනියක් දණගැසීමත් මෙවැනිම චර්යාවකි.
මෙහි ගැටළුව වන්නේ දෙමළු පිරිසක්, රත්නප්‍රිය මහතාට සැලකූ ආකාරයටම වෙනත් දෙමළු පිරිසක් (සමහර විට ඔය දෙමළුම) උග්‍ර දෙමල ජාතිවාදියෙක්ටද උපහාර දැක්විය හැකි වීමයි.
මෙහිදි දෙමළ ජාතිවාදයේ ස්වභාවය අවබෝධ කරගත යුතුය.
දෙමළ ජාතිවාදය නිර්මාණය කරන ලද්දේ සහ හසුරවන්නේ දෙමළ මධ්‍යම පන්තියයි. අර්ජුන් ඇලෝසියස්, මුත්තයියා මුරලිධරන් වැනි දෙමළ ධනපතියන්ට ඊලාම් පිස්සුවක් තිබේද?
එසේම දෙමළ නිර්ධනපන්තියේ අයටද ඊලාම් අමාරුවක් නැත (උන්ට නම් එහෙම දෙයක් තිබ්බත් කමක් නෑ).
දෙමළු අතර වැඩිම ජාතිවාදයක් ඇත්තේ ඉහල මධ්‍යම පන්තිය අතරය.
එයට හේතුවක් ඇත. ලංකාව බ්‍රිතාන්‍යයෙන් නිදහස ලබන විට සමාජයේ උසස් ලෙස සලකන රජයේ උසස් නිලධාරීන්, නිතිඥයන්, වෛද්‍යවරුන් ලෙස කටයුතු කල අයගෙන් විශාල පිරිසක්. යාපනයේ දෙමළුන්ගෙන් සමන්විත විය.
"අපේ සිංහල එවුන් වගේ නෙමෙයි යාපනේ දෙමල අය හරී උගත්, හරී බුද්ධිමත්, හරී උත්සාහවන්ත, bla.. bla... bla.... (දෙවිවරු වගේ) ජාතියක්" වැනි අදහස් එකල සිංහලයන් අතර තිබුනි.
දැන්නම් ඒ ලෙඩේ අඩුයි. නමුත් ක්‍රිස්තියානි සිංහලයන් අතර ඔය ලෙඩේ තියෙන බව පෙනෙයි.
දෙමළ මධ්‍යම පන්තිය අතරද මේ ආකාරයටම සිංහලයා පහත් මිනිසෙක්ය, සුද්දෝ ලඟට සිටින උසස්ම ජාතිය තමන්ය යන අදහස පැවතුනි. එයින් සිංහලයාට එක වාසියක්ද සිදුවිය. එනම් දෙමළනායකයන් බ්‍රිතාන්‍යය අධිරාජ්‍යය පාලකයන්ගෙන් වෙනම රටක් ඉල්ලීම වෙනුවට පනහාට පනහා ඉල්ලිමයි.
50-50 යනු අන් කිසිවක් නොව දකුණු අප්‍රිකාවේ වර්ණභේදවාදී පාලනයේ වඩා මෘදු සංස්කරනයකි. සුද්දන්ටවත් දෙන්න බැරි ඉල්ලිම් ඉල්ලා දෙමළුන් පිස්සු නටනවිට ඩී. එස් සේනානායක වැනි අයට ඉහලට යාමට අවස්ථාවක් ලැබුනි.
මුළු රටේම බලය ඇල්ලීමට නොහැකි වූ තැන දෙමළ මධ්‍යම පන්තිය බෙදුම්වාදයකට තල්ලුවිය.
ලිපියේ මුලින්ම දක්වා ඇති දෙමළු තුල පවතින වැඩවසම් චර්යාව නිසාම දෙමළ ජාතිවාදින් සුළු පිරිසකට දෙමළු විශාල පිරිසක් තමන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට හසුරවා ගැනීමට හැකියාව ලැබී ඇත.
විමල් වීර වංශ, නලින් ද සිල්වා වැනි අය දෙමළු අතර ඉපදුනි නම් ඔවුන්ට දෙමළ සමාජය තුල දේවත්වයෙන් සැලකෙනු ඇත.
මෙයටම තවත් කරුණක් එක්කල යුතුය. මැයි 18 කොටි සැමරුමට යන දෙමළුන්ට හමුදාව විසින් සිසිල්පැන් දීමේ සිදුවීමත්, අසාර්ථක ක්‍රියාවකි. දෙමළ ජාතිවාදය ඉහල සිට හසුරවන දෙයකි. පහල සිටින්නන්ට සිසිල්පැන් දීමෙන් එයට බලපෑමක් නොවේ.
සිංහලයන්ට වඩා වාසිදායක වනුයේ දෙමළ සමාජය තුල පවතින දන්ඩ නමස්කාර චර්යාව අහෝසි කර දැමීමයි. එනම් දුප්පත්, නූගත්, කුලහීන දෙමළා සිංහල/දෙමළ ලොක්කන්ට ඔළුව පාත් නොකරන්නෙක් බවට පත් කිරීමයි.
මේ ගැන සිංහල ජාතිකවාදී මනෝ විද්‍යාඥයන්ගේ සහ සමාජ විද්‍යාඥයන්ගේ අවධානය යොමුවිය යුතුය.
