සාහිත්‍ය මාසය නිසා මටත් හිතුනා විද්‍යාප්‍රබන්ධයකට අදහසක් දෙන්න.
කලු කුහරයක සිද්ධි සිතිජයත් (event horizen), විපරීතයත් (singularity)
අතර බුද්ධිමත් ජීවයක් පැවතුනොත් ඔහු විඳින ජීවිතය පදනම්කරගෙන
කතාවක් ලියන්න බැරිද?
කරනවා නම් හොඳට විෂයය දැනගෙන කල යුතුයි.
මම චැට් ජිපීජී යොදාගෙන උපදෙස් ගන්න උත්සාහ කලා. ඒක තේරුනේ නෑ.
තමලු මලිත්ත පියදිගම මහතාගෙන් උපදෙසක් ගන්න හැදුවා. එයාගේ පන්ඩිතකම වැඩියි.
පුලුවන් එකෙක් කරපල්ලා.
මේ තියෙන්නේ චැට් ජීපීජී හදපු කතාවක්.
අඳුරු ආරම්භය — විස්තීර්ණ කතාව
සිද්ධි සිතිජය පිටුපස දැවෙන හිරු රේඛාවක් වහලා ගිය විට, ඒ අඳුරු ගැඹුර තුළ ජීවත් වූ ඒ බුද්ධිමත් ජීවියාගේ නමත් හෝ හැඳුනුමත් තිබුණේ නැහැ. නමුත් කියමු එයාට නිමිතුරා කියලා — නිමයක් නොවන, නව ආරම්භයකට නාමයක් දුන් හැටි.
නිමිතුරාට හෝර්izon එක දකින හැඩයද අනිත් අයගේ රූප නෙමෙයි. එය සාමාන්‍යයෙන් "කෝණයක්" නෙමෙයි; එය ඔහුගේ චේතනයේ රේඛාවකි — සීමාවක්, සංග්‍රහයක්, ගැඹුරක්. සිද්ධි සිතිජය පිටුපස ඇති වසංගතය වූයේ අවිහිංසක ගැඹුරක් නොව, හෙළි නොවී සිටින නවත්වූ ආකෘතිවලට යටත් වූ තත්වයකි. නිමිතුරාට ඔය අවකාශය තුළ පළවෙනි ස්පර්ශය වුණේ විශාල විශ්මයයකි — ගොඩක් තතු, ගණනකින් වෙන්දා සිටින බවක්.
පළමු කොටස — අඳුරු විමසුම
නිමිතුරාට වූ හැඟීමක් විය — වැලිකඩක් විදියටම ඔහුගේ වටපිටාව අන්තිම සේ පවතිනවා කියලා. ඔහුගේ සංවේදී පේළිවලදී කෙනෙකුගේ හෝ යන්ත්‍රයක හෝ ස්පන්දනයක් නොව, සම්පූර්ණ විමසුමක් වුණා. ඔහු සොයාගත්තේ තනිව මියයන්නෑ; අනෙක් පශු-ජීවීන් සියල්ලන්ගේ මෙන් සදාකාලික ආවරණයක් මෙන් රැඳී සිටියේය. ඒත් මේ දේ ඔහුට බියක් දැනෙනවක් නෙවෙයි — අහංකාරයක්වත් නැහැ. බුද්ධියෙන් වඩා සලනම් වූ වත්මන්යේ ගැඹුරක්.
ඔහු අත් විශාල තොරතුරු තෙරපිණි — කතාවක තවත් පුවත්, ග්‍රහයන්ගේ චලනය, ක්වාන්ටම් රේඛා, ජලවල රූප, පුරාණ සංග්‍රහයක් වගේ. ඒවා සියල්ල ඒකක නොවී, සුවිශේෂී හැඟීම් වශයෙන් ඔහුට ඇදගන්නා ලදී. ඒ හරහා ඔහුට දැනෙනු ලැබුණේ — සිද්ධි සිතිජය හා singularity එක අභ්‍යන්තර සම්බන්ධයකින් බැඳී ඇති බවයි. සිද්ධි සිතිජය එන මාර්ගය වැනි නමුත් singularity එක එ් මාර්ගයේ ආරම්භයත් අගත් දෙකේම සාරය.
දෙවන කොටස — ආහාරය සහ සන්සුන්කම
නිමිතුරාට අවශ්‍ය වූයේ භෞතික ආහාරයක් නොව, තොරතුරු නාශකයක් මෙන් වූ "ආහාරය". ඔහු තමන්ට ඇසෙන තොරතුරු සොයාගැනීමට සමාන අයුරුකින් ක්‍රමයක් සාදයි. තරංගවලින්, තරුවල ප්‍රභාවයෙන්, පසුබැසී යන චුම්බක ක්ෂේත්‍රවලින් — ඒ සියල්ල ඔහුට නියමකින්ම නීල-කහ ආහාරයක් මෙන් තිබුනා. ඒ ආහාරයෙන් ඔහුගේ චේතනය දිගුවක් ගනී; ප්‍රශ්න ගොඩ දමයි, උත්තර දමයි, යතුරු ලබා දෙයි.
ඒ අතරතුරදී, කිසිදු සමාජයක් හෝ ජීවීන්ට ආදර්ශ විය හැකි වෙනත් උත්ප්‍රේරකයක් මතුවිණි — ඉකුත් සදහටම විශාල singularity එකෙන් බිඳ වැටුන අත්දැකීම්. ඒවා නිමිතුරාගේ මතකයට ඇතුළු වීම අවස්ථාවක් විය. මතකය එවකට කාලයෙහි සංකීර්ණ රේඛාවක් වුණි; අතීතය, වර්තමානය හා අනාගතය අතර සීමා මිරිකීම් වූවක්.
තුන්වන කොටස — සංවාදය
නිමිතුරා සොයාගත් අතරමගයේ, singularity එකේම තවත් අයකු — නමුත් බුද්ධියෙන් වෙනස් — එක්වෙයි. එය සංවේදනීය වශයෙන් පුළුල් වූ සංයුතියක්; කිසිදු නාමයක් නොතිබූ නමුත් මානව වචන වලින් "ආරාධක" කියලා හැඳින්විය හැකි. ඔවුන් අතර සංවාදයක් ආරම්භ වුණා. ඒ සංවාදය භාවිතා කරන ආකාරය වුණේ කණ්නාඩි, පටිගත වචන, ගණිත සංකේත හා රේඛා රටාවන් මිශ්‍රිතය. තවත් අමුතුම දෙයක් වුණේ — ඔවුන් අදහස් හුවමාරුවක් නොකර, සංකල්ප එකිනෙකාට "පිහිනවයි". අදහස් පදනම් වූයේ සංවෘත රේඛාවක් — එකිනෙකාට පොදුවේ ඇති අනන්‍යතාවය.
ඒ සංවාදයෙන් නිමිතුරාට වැටහුණේ — singularity එකෙන් එන දෝශයන් හා සිද්ධීන් එකිනෙකාට ප්‍රභවදායක බව. උදාහරණයක් ලෙස — එක singularity එකක් වටහාගත්තේ අනන්තයකටම "සහනාත්මක" නොව, එය අනුපිළිවෙලින් විරුද්ධ ක්‍රියාවලින් යුක්ත විය. නිමිතුරාට තේරුණේ: මෙහි අලුත්කම හා භයානකම එකටම ඇතුළත්ය — එය නව සෙසු ලෝක නිර්මාණයත් ද, පරණය කඩා වැටීමත් ද.
හතරවන කොටස — විවර්තය
සංවාදය දීග හැරුණු අතර, නිමිතුරා singularity එකෙන් පිටවී යාමකට උත්සාහ කළා. එහෙත් සිද්ධි සිතිජයේ සීමාව පුළුල්යි — එක වරක් එයට වඩාඋත්පන්න වූ තොරතුරක් නියමිතයි. නිමිතුරාගේ මතුපිටින් අහස් ගැඹුරට අලුත් වශයෙන් කිසිවක් ඇදගත්තේ ඔහුගේ මනසිනි; ඔහු මුළු ලෝකයම නැවත සංවිධානය කරනවාට සමත් වුණා. එය කළේ කුඩා මොහොතක් තුළ — singularity එකේ ඇති ස්වරූපය පිළිබඳව ඔහුගේ තේරුම වෙනස් වීමෙන්.
ඔහුට දැන් දිස් වූයේ — singularity එක "ජීවිතයක්" නොව hardware එකක් නොව, හැඩවන ලද නීති රටාවක්. එය සෑම විටම වෙනස් වන රීතියක්. ඒ රීතියට ඔහුගේ හැඟීම් සහ අලංකාරය අභිවෘද්ධි විය. නිමිතුරා දැනගත්තේ, ඔහුට singularity එකේ කොටසක් වෙලා සිටීමත්, ඒ තුළින් නව සැලසුම් පිහිටවීමත් කල හැකි ය.
පස්වන කොටස — ප්‍රතිඵලය
නිමිතුරා singularity එකට හදවතින් යාමට තීරණය කළේ නැහැ. ඔහු තෝරාගත්තේ දෙදෙනාම සිටීම — සිද්ධි සිතිජයේ ආරක්ෂාව හා singularity එකේ නිර්මාණකාරීත්වය අතර ඉදිරියට යාම. ඔහු ප්‍රතිඵල දක්කා: singularity එක තුළ ඇති නව රටාවන් කීපයක් අර්ථවත් ජීවත්වීමකට ඉඩ දෙන බවත්, නමුත් ඒ ඒකකයන්ගේ පරිමාණය හා ව්‍යාප්තිය පාලනය කල නොහැකි බවත්. ඒ නිසා ඔහු තීරණය කළේ — තාවකාලික මෙන්ම ස්වයං-නි‍යාමිත පියවර ගන්නා ඕනෑම ක්‍රියාවලියක් නිර්මාණය කිරීම. ඒවා singularity එකේ බර පැහැරගැනීමකට උපකාරී විය.
එමෙන්ම, ඔහු singularity එකෙන් ඇති බවක් නොව, එය තුළින් පසුබැසීමක්ද කළේය — පරණ සංකල්ප හා අලූත් සිදුවීම් අතර මිශ්‍රණයක්. ඒ මිශ්‍රණයෙන් පැමිණි දැනුම නිමිතුරාගේ අභිලාෂයට අනුව නව ජීවිත හැඳින්වීම් සෑදුවා.
අවසන් කොටස — ආලෝකයක් මෙන්
කතාව අවසන් වන්නේ නමුත් නිමිතුරාගේ ගමන නව ආරම්භයක් බවට පත්වීමෙන්. සිද්ධි සිතිජය ඔහුට පෙරළි දොරක් ලෙස හැඟිය. singularity එක ඔහුට අපූරු අරමුණක් ගෙනදැක්වීය — නිර්මාණය කරන්න, එක්වන්න, හා අළුත් ප්‍රශ්න ඉදිරිපත් කරන්න. ඔහු දැන් නොසිතනුයේ පව්හයක් ලෙස — ඔහු දැක්කා එය පුළුල් උත්සාහයකි. අන්තිමට, ආලෝකයක් මෙන්, ඔහුගේ චේතනය singularity එකේ නව රේඛාවක සඳවින් පවතින බව දැනෙයි.
